Pleister

Het was er natuurlijk op wachten. Zo'n woedeaanval die hij echt niet meer kon inhouden en waardoor hij een jongetje echt een keer zo hard zou duwen dat die zou vallen en zich pijn deed. Hoe een gesprekje na de gymles dat begint met 'Ik ben geboren als leeuw' eindigt in 'Jij liegt' en dan een fikse por en duw. En een scheur in de kin van het andere jongetje. Zelf stond hij met een bleek gezichtje te kijken naar al dat bloed. Nee, dat was natuurlijk nooit de bedoeling geweest!
'Maar ik loog niet, ik maakte een grapje. En toen ging ik hem heel hard duwen.'

Het was thuis wel een mooie opening om, natuurlijk met een mok chocolademelk, even te praten over hoe dat nou zit in zijn hoofd. Met dat impulsieve. De uithaal niet kunnen tegenhouden als hij boos en opgewonden is. Dat gewoon een paar keer goed stampvoeten misschien beter is. Beter dan duwen in elk geval. Maar ja, dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Net zoals wij elke dag leren 'omdenken', moet hij ook leren om andere technieken toe te passen om met dit soort situaties om te gaan.
Gelukkig maakt een kleurplaat veel goed. En een telefoontje om te vragen hoe het ging. Scheurtje geplakt en geen centje pijn.
Maar ik denk dat morgen die pleister toch nog wel een herinnering is aan hoe het in elk geval níét moet...

De diagnose

En daar was hij dan. Het stempel.

Na een uurtje spelen met de psycholoog, twee vragenlijsten voor papa en mama, een vragenlijst voor school en het aflopen van het DSM-lijstje kwam het hoge woord eruit: jullie zoontje heeft ADHD.
'Natuurlijk hadden jullie vast jullie vermoedens. Want je bent hier niet voor niets. Maar het is wel een enorme lieverd! Oh, jullie staan op de wachtlijst voor psycho-educatie, en er komt nog een afspraak met een arts, om de mogelijkheden van medicatie te bespreken. Want uit onderzoek blijkt dat hoe vroeger daarmee wordt begonnen, hoe beter dat is voor de ontwikkeling.'

Tja, en daar zat mama. Met een toch nét even iets ander vermoeden. Met haar afkeer van medicatie, met de wens om handreikingen om om te gaan met de woedeaanvallen en de emotionele pieken en dalen. Met de wens om tips, om zich alvast voor te bereiden op groep 3 en al zijn uitdagingen. Met lege handen en een blij kind - 'wat fijn hè, dat de dokter weet wat er met mij is' - en meer vragen dan antwoorden.

Een dikke maand later wachten we nog steeds, op een afspraak, op informatie. Maar eigenlijk redden we het zo wel. Met juf. Met papa. Met grote zus. Met extra visolie en melatonine. Met lekker veel rondrennen, zwemmen en knuffelen. En met veel geduld en humor!

Op dit blog wil ik een beetje bijhouden hoe we dat doen. Hoe we de regelmaat erin houden, welke foefjes we zelf bedenken, waar het mis gaat, waar het heel goed gaat. Een blog met hopelijk veel plezier!