En daar was hij dan. Het stempel.
Na een uurtje spelen met de psycholoog, twee vragenlijsten voor papa en mama, een vragenlijst voor school en het aflopen van het DSM-lijstje kwam het hoge woord eruit: jullie zoontje heeft ADHD.
'Natuurlijk hadden jullie vast jullie vermoedens. Want je bent hier niet voor niets. Maar het is wel een enorme lieverd! Oh, jullie staan op de wachtlijst voor psycho-educatie, en er komt nog een afspraak met een arts, om de mogelijkheden van medicatie te bespreken. Want uit onderzoek blijkt dat hoe vroeger daarmee wordt begonnen, hoe beter dat is voor de ontwikkeling.'
Tja, en daar zat mama. Met een toch nét even iets ander vermoeden. Met haar afkeer van medicatie, met de wens om handreikingen om om te gaan met de woedeaanvallen en de emotionele pieken en dalen. Met de wens om tips, om zich alvast voor te bereiden op groep 3 en al zijn uitdagingen. Met lege handen en een blij kind - 'wat fijn hè, dat de dokter weet wat er met mij is' - en meer vragen dan antwoorden.
Een dikke maand later wachten we nog steeds, op een afspraak, op informatie. Maar eigenlijk redden we het zo wel. Met juf. Met papa. Met grote zus. Met extra visolie en melatonine. Met lekker veel rondrennen, zwemmen en knuffelen. En met veel geduld en humor!
Op dit blog wil ik een beetje bijhouden hoe we dat doen. Hoe we de regelmaat erin houden, welke foefjes we zelf bedenken, waar het mis gaat, waar het heel goed gaat. Een blog met hopelijk veel plezier!
