Het was er natuurlijk op wachten. Zo'n woedeaanval die hij echt niet meer kon inhouden en waardoor hij een jongetje echt een keer zo hard zou duwen dat die zou vallen en zich pijn deed. Hoe een gesprekje na de gymles dat begint met 'Ik ben geboren als leeuw' eindigt in 'Jij liegt' en dan een fikse por en duw. En een scheur in de kin van het andere jongetje. Zelf stond hij met een bleek gezichtje te kijken naar al dat bloed. Nee, dat was natuurlijk nooit de bedoeling geweest!
'Maar ik loog niet, ik maakte een grapje. En toen ging ik hem heel hard duwen.'
Het was thuis wel een mooie opening om, natuurlijk met een mok chocolademelk, even te praten over hoe dat nou zit in zijn hoofd. Met dat impulsieve. De uithaal niet kunnen tegenhouden als hij boos en opgewonden is. Dat gewoon een paar keer goed stampvoeten misschien beter is. Beter dan duwen in elk geval. Maar ja, dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Net zoals wij elke dag leren 'omdenken', moet hij ook leren om andere technieken toe te passen om met dit soort situaties om te gaan.
Gelukkig maakt een kleurplaat veel goed. En een telefoontje om te vragen hoe het ging. Scheurtje geplakt en geen centje pijn.
Maar ik denk dat morgen die pleister toch nog wel een herinnering is aan hoe het in elk geval níét moet...
